Inkijk in politiewerk (24/7 en andere politiekanalen)

Auteur Topic: Inkijk in politiewerk (24/7 en andere politiekanalen)  (gelezen 394653 keer)

0 gebruikers (en 1 gast bekijken dit topic.

Hulpverleningsforum

  • Forum Moderator
  • Senior gebruiker
  • *****
  • Berichten: 1,057
    • HVforumNL


enrico1972

  • Senior gebruiker
  • ****
  • Berichten: 6,585
  • Openbare Orde en Veiligheid
    • Instagram Enricoveilig
Reactie #651 Gepost op: 16 november 2015, 14:42:28
In dit land dient u de wet- en regelgeving te kennen en deze na te leven. Houd u zich hier niet aan, dan weet u ook wat de risico's zullen


LSPD

  • Generalist GGP
  • Senior gebruiker
  • ****
  • Berichten: 701


Live

  • Senior gebruiker
  • ****
  • Berichten: 65,815
  • pay it forward
    • Hulpverleningsforum
Reactie #653 Gepost op: 18 november 2015, 18:44:05
https://www.youtube.com/watch?v=zPFZsP-jIZ4
#mijnPRMD - Een doordeweekse vroege dienst
politielimburg
Gepubliceerd op 18 nov. 2015
Citaat
Kijk eens met ons mee tijdens een willekeurige ochtenddienst, waar de collega’s van een van de weg geraakte auto, naar een overvalalarm scheuren en uiteindelijk worden gestuurd naar een verkeersongeval, waarbij een slachtoffer uit zijn benarde toestand moet worden bevrijd.

Geen stoere verhalen, geen bonnetjes, maar gewoon ons werk…
Samen sterk in de hulpverlening!


enrico1972

  • Senior gebruiker
  • ****
  • Berichten: 6,585
  • Openbare Orde en Veiligheid
    • Instagram Enricoveilig
Reactie #654 Gepost op: 20 november 2015, 13:52:11
https://www.youtube.com/watch?v=5DGHhaa0DuA
Politie #PRO247 : DailyJob 18 Alerte Wijkbewoners

Gepubliceerd op 19 nov. 2015 Politie #PRO247
De politie is voor een groot deel afhankelijk van de hulp van oplettende burgers. Zeker in deze ‘donkere dagen’ is het voor ons onmogelijk om overal op te letten. Juist in deze tijd nemen bijvoorbeeld inbraken enorm toe. Hoewel we proberen zoveel mogelijk op de juiste tijd op de juiste plek aanwezig te zijn, zullen we de oplettendheid en hulp van de burger altijd hard nodig hebben.

Maar soms krijgt deze hulp door burgers een heel andere vorm. Zoals bij de melding van deze inbraak heterdaad op 17 oktober, waarbij alerte wijkbewoners in IJsselmonde een inbraak opmerken, de daders tot de komst van de politie tegenhouden tot en met een vader die met zijn zoontje aan het voetballen is en op verzoek van achtervolgende collega’s een voorbij rennende verdachte met een karatetrap weet te vloeren!

Onze collega’s hebben de betrokken wijkbewoners later nadrukkelijk bedankt voor hun hulp en alertheid inzake deze poging inbraak. De voetballende vader die op een bijzondere wijze een verdachte tegen wist te houden is later speciaal in het zonnetje gezet met een bos bloemen en een “speld voor de held”. Dat neemt niet weg dat natuurlijk alle betrokken wijkbewoners in onze ogen HELDEN zijn!

Ziet u een verdachte situatie? Bel 112. Samen staan we sterk!
In dit land dient u de wet- en regelgeving te kennen en deze na te leven. Houd u zich hier niet aan, dan weet u ook wat de risico's zullen


enrico1972

  • Senior gebruiker
  • ****
  • Berichten: 6,585
  • Openbare Orde en Veiligheid
    • Instagram Enricoveilig
Reactie #655 Gepost op: 20 november 2015, 13:54:03
https://www.youtube.com/watch?v=CgJDoQ0in0s
Hoe geef je een duidelijk signalement? MijnBuurt Whatsapp

Gepubliceerd op 20 nov. 2015 Politie #PRO247
Een signalement geven is voor getuigen of melders soms lastig.
Politie Vlaardingen heeft samen met MijnBuurt Whatsapp een video gemaakt met een paar simpele tips voor het doorgeven van een signalement.

Zie je verdachte personen? Denk dan aan de tips in deze video...
Boeven vangen doen we samen...

Meer informatie over Mijnbuurt Whatsapp vindt je op:
http://mijnbuurtwhatsapp.weebly.com

Volg Politie Vlaardingen via:
https://www.facebook.com/Politie-Vlaardingen-1454375654777383

Volg Mijnbuurt Whatsapp via:
https://www.facebook.com/buurtwhatsappvld/
In dit land dient u de wet- en regelgeving te kennen en deze na te leven. Houd u zich hier niet aan, dan weet u ook wat de risico's zullen


Live

  • Senior gebruiker
  • ****
  • Berichten: 65,815
  • pay it forward
    • Hulpverleningsforum
Reactie #656 Gepost op: 26 november 2015, 09:58:37
Politie #PRO247 Videoblog: De melding die je nooit hoopt te krijgen!

! No longer available
Politie #PRO247

Citaat van: [facebook]https://www.facebook.com/PolitieEenheidRotterdamDistrictRijnmondOost/videos/548967588601548/[/facebook]
Politie eenheid Rotterdam, district Oost

#Videoblog: “De reanimatie van mijn oma.” De melding die je nooit hoopt te krijgen!

De maand september nadert zijn einde. Mijn oma is jarig en is 88 jaar oud geworden. Samen met mijn vrouw ga ik met een doos chocolade onder de arm bij haar op visite. Tenslotte weten we dat op deze leeftijd elke verjaardag gevierd moet worden en we samen met de familie moeten genieten van alle mooie momenten die we nog met elkaar hebben. Eenmaal bij mijn oma aangekomen zie ik een trotse vrouw. Ze is sterk van geest en kan nog heerlijk op een directe Rotterdamse wijze uit de hoek komen. We drinken samen koffie en praten bij. Voldaan gaan mijn vrouw en ik naar huis. Wederom neem ik mij voor om mijn oma vaker te bezoeken. Door de drukte van het dagelijks leven schiet dit er helaas te vaak bij in…

Noodhulpdienst
Op de laatste dag in september draai ik samen met Frank een dienst op de noodhulp. Onze eerste melding betreft een aanrijding op de Kanaalweg in Capelle aan den IJssel. De veroorzaker van de aanrijding schijnt te zijn weggereden. Ter plaatse treffen wij een tweetal geparkeerde auto’s met een behoorlijk zware schade. Gelukkig zijn er getuigen en blijkt de veroorzaker zijn kentekenplaat te zijn verloren. We noteren de getuigenverklaringen, regelen een takelwagen en verzoeken de afdeling Handhaving van de gemeente ter plaatse bij het regelen van het verkeer en het reinigingen van het wegdek.

Daar is dan ineens die melding…
Terwijl wij bijna klaar zijn, wordt mijn aandacht getrokken door een spoedmelding op de portofoon. Ondanks dat we met een eigen melding bezig zijn luisteren we altijd mee met collega’s die naar een hogere prioriteit melding worden gestuurd. Wij kunnen bij een “simpele” aanrijding als deze altijd weg om indien nodig de collega’s te assisteren of zelf naar een hoge prioriteit melding te gaan.

“- Rotterdam 0601 over.
* 601.
- U mag met toestemming rijden naar een reanimatie Naaldwijkstraat nummer ^^.
De ambulance rijdt ook en de brandweer rijdt ook over.
* Ja die kant op.
- Het is in Kralingen/Crooswijk. Dankjewel.”

Terwijl ik dit bericht hoor sta ik alleen naast ons politievoertuig. Bij het horen van de straatnaam in combinatie met het huisnummer sta ik compleet stijf van de schrik. In de luttele seconden die volgen besef ik dat dit het adres van mijn oma is. Ik voel de grond onder mijn voeten wegzakken en kan het eigenlijk niet geloven. Ik zie dat mijn collega nog in een afrondend gesprek is. Ik ren meteen naar hem toe. Ik probeer snel uit te leggen dat we weg moeten, maar ik kom niet goed uit mijn woorden. Frank heeft niet alles meegekregen, omdat hij op een ander portofoonkanaal stond. Gelukkig heeft hij aan enkele woorden genoeg om mij te begrijpen. Bij het horen van mijn mededeling dat de melding van de reanimatie van zojuist mijn oma is, kijkt Frank mij verschrikt aan. We rennen naar de auto en ik besef me dat ik vanochtend de bestuurder was. In de schrik en angst die zich inmiddels van mij meester heeft gemaakt, weet ik gelukkig nog de autosleutels in Franks handen te duwen en te zeggen dat hij moet rijden.

Spoedrit
We rijden met spoed de Abram van Rijckevorselweg in Capelle aan den IJssel op en slaan rechtsaf richting Rotterdam. De sirene staat inmiddels aan en schettert door ons voertuig. De automobilisten voor ons maken één voor één ruimte of proberen zich in allerlei bochten te wringen om ons doorgang te verlenen. De tijd voor mij staat inmiddels stil. Ik ben helemaal in mijzelf gekeerd. Het zweet loopt over mijn rug, maar heb het eerder koud dan warm. Normaal gesproken is het bij een reanimatie de procedure dat het dichtbijzijnste noodhulpvoertuig naar de locatie van het incident wordt gestuurd. Dat waren wij in dit geval zeker niet. Desondanks meld ik ons voor deze melding via de mobilofoon aan bij de meldkamer. Ik bedenk mij hoe ik dit moet gaan zeggen. Er gaat van alles door mij heen. Ik zeg tegen mijzelf dat ik me kalm moet houden en mijn stem niet moet laten overslaan door alle emoties. Dan wordt de stilte verbroken op de ether, “0602 over” klinkt de stem van de meldkamer. “Ja in verband met familielid rijden we even mee naar de Naaldwijkstraat” reageer ik. Het is even stil en zoals verwacht klinkt begrijpelijk de reactie “Ik heb de 601 al over.” Ik ben even stil en haper op dit moment. Wat moet ik zeggen? Moet ik over de ether aan heel Rotterdam laten weten dat mijn oma op dit moment op sterven ligt?! Ik besef mij in een tiende van een seconde dat iemand mijn oma moet hebben gevonden en 112 heeft gebeld. Is het mijn vader? Mijn oom of misschien toch mijn tante? Ik weet het niet. Ik zeg tegen de meldkamer dat ik het snap, maar dat het mijn oma is. Ik wil graag even kijken of ik mijn vader op kan vangen of iets dergelijks. Ik hoor dat ik van de meldkamer toestemming krijg om ter plaatse te gaan.

Mijn maat rijdt stevig maar beheerst door. Er gaat inmiddels van alles door mijn hoofd. Van de spanning hou ik de handgreep van onze auto stevig vast. Ik probeer me groot te houden. Ten overstaan van mijn collega, straks voor mijn familie, maar misschien wel meer uit zelfbescherming. Het is in ons werk niet altijd even prettig of makkelijk om toe te geven aan emoties. Daarnaast “moet” er gewoon gewerkt worden. We zijn bezig met een spoedrit. We moeten immers heelhuids aankomen. Het is mijn taak als bijrijder om met mijn maat mee te kijken en de navigatie in te stellen. Ik voel mij verantwoordelijk en probeer mijn werk te doen. Wat voor mij heel normaal is, blijkt voor mijn maat een struikelblok. Gedurende de rit klinkt het: “Vincent waar woont je oma?” en “Waar ligt die straat precies?”. Ik probeer het uit te leggen en bij elke kruising aan te geven waar we heen moeten rijden. Dit gaat een kruising goed, maar daarna zink ik weer weg in gedachten. Mijn maat vraagt mij nogmaals om de straat in de navigatie te zetten. Wat normaal een automatische handeling is, krijg ik nu de straatnaam niet in het navigatiesysteem ingevoerd. Ik ben er bijna de hele spoedrit al mee bezig. Ik merk dat mijn fijne motoriek weg is en ik ongewenst de verkeerde knoppen indruk. Terwijl ik er bewust van word, probeer ik het niet op te laten vallen. Na circa vijf keer lukt het uiteindelijk toch en kan Frank op de navigatie verder rijden.

Verlossende woorden
Terwijl we aanrijdend zijn hoor ik dat de 0402 de meldkamer oproept. “Er was al een ambu bezig. Het is geen reanimatie. Mevrouw ademt.” De verlossende woorden klinken mij als muziek in de oren. Het is geen reanimatie. De woorden dreunen na in mijn hoofd. Ik val stil en voel letterlijk een last van me afvallen. Niet alleen bij mij, ik zie het ook bij mijn maat. Hij geeft mij bemoedigende een tik. Dit doet mij meer dan goed. De spoed gaat er iets van af en we vervolgen onze weg richting de woning van mijn oma.

Op het moment dat ik op de verdieping aankom bij de woning zie ik dat het ambulancepersoneel al druk bezig is om mijn oma de benodigde medische hulp te verlenen. In de deuropening tref ik mijn oom. Met grote ogen kijkt hij mij aan. “VINCENT?!” klinkt het verbaast. Dit verwachtte hij dus helemaal niet. We geven elkaar een stevige en bemoedigende handdruk waarna hij mij kort uitlegt wat er is gebeurd.

Ik zie vervolgens mijn oma in de lange hal van haar woning liggen. Ze is niet bij kennis en ligt er ongemakkelijk bij. Ik zie veel bloed, vermoedelijk van een hoofdwond. Diverse slangen en een infuus zijn aangesloten. Het is geen prettig gezicht, maar ik probeer als agent nog zo goed mogelijk behulpzaam te zijn. Ik zoek de medicatie die zij normaal gesproken dagelijks gebruikt en geef dit door aan het ambulancepersoneel. Ik kijk meteen in de woning rond of ik eventueel bijzonderheden zie. Ik zie geen sporen van een misdrijf. Hetgeen mij op dit moment geruststelt.

Traumahelikopter
Ik hoor van mijn oom dat mijn tante ook onderweg is. Niet veel later komt zij de trap opgerend. Ik zie de paniek in haar ogen en vang haar op. Ik ben in uniform, maar ook familie. Tijdens het omarmen voel ik de weerstand van mijn veiligheidsvest. Het voelt alsof dit letterlijk tussen ons in staat. Ik wil zo graag Vincent haar neef zijn. Maar voel mij tegelijkertijd Vincent de agent. Een agent met verantwoordelijkheden en een voorbeeldfunctie. Terwijl ik mijn tante omhels zeg ik iets wat mij eigenlijk aangeleerd is om nooit te zeggen. “Ze heeft ademhaling. Het komt goed”. Terwijl ik de laatste drie woorden uitspreek, hoor ik een geluid wat je als familielid van een slachtoffer of voor mij als agent, die weet wat dit betekent, niet wil horen. Ik hoor een helikopter aankomen. Via de portofoon hoor ik dat de traumahelikopter gaat landen en ik zie collega’s naar buiten rennen om deze op te vangen. Ik krijg op dit moment zoveel spijt van die drie woorden. Waar ik dacht dat het beter ging, blijkt dit helemaal niet zo te zijn. Uiteindelijk wordt mijn oma in de ambulance voor het huis geplaatst waar de trauma-arts haar enige tijd hulp verleent. Ze wordt ter plaatse geïntubeerd (bij intuberen, wordt er een buis in de luchtpijp aangebracht ten behoeve van het aanbrengen van beademingsapparatuur, of om de luchtweg vrij te maken bij acute vernauwing. In situaties waarin intubatie nodig is, kan de patiënt vaak niet zelf ademen en ontstaat er dus levensgevaar als de intubatie niet snel lukt). Nadat dit is gelukt, stapt mijn tante in de ambulance. Met de trauma-arts aan boord spoeden zij zich richting het ziekenhuis.

Ik voel mij nog goed op dit moment, althans dat denk ik. Ik heb een goede bijdrage aan de hulpverlening geleverd en heb professioneel gehandeld. We zijn hier klaar en geef bij mijn maat Frank aan dat ik wel behoefte heb aan een bak koffie. Eenmaal op bureau aangekomen voel ik de ogen van diverse collega’s door mij heen prikken. Ze kijken mij allemaal nieuwsgierig, maar vooral medelevend aan. De interesse doet mij goed. Ze geven mij de ruimte om mijzelf te zijn en mijn emoties te delen. Het is stil, akelig stil. Ik moet nu het verhaal uit gaan leggen. Ik voel de emoties omhoog komen en probeer mijn verhaal te doen. Ik merk dat ik rustig en beheerst praat. Maar ik laat stiltes vallen en ik weet dat ik mijn emoties probeer weg te drukken door mij sterk te houden. Ik geef aan dat ik wel verder wil werken aangezien ik toch niets in het ziekenhuis kan betekenen. Blijkbaar spreken de emoties op mijn gezicht boekdelen. Petra, de chef van dienst, verklaart mij figuurlijk gezegd voor gek en zegt mij vriendelijk: “Ga omkleden en naar huis. Je hebt belangrijkere dingen aan je hoofd. Je familie kan je vast goed gebruiken.” Achteraf gezien was ik hier erg blij mee.

Afscheid van oma
Samen met mijn andere familieleden brengen we een kort bezoekje aan mijn oma op de intensive care. De hoop zakt steeds verder weg en één voor één nemen we al een beetje afscheid. Terwijl ze in diepe slaap lijkt te zijn, bedank ik mijn oma voor de bijdrage die zij geleverd heeft aan de persoon die ik nu geworden ben. Even later hebben we het met elkaar over haar afscheid en staan we perplex als oma kort wakker wordt en we haar met haar Rotterdamse directheid zachtjes horen zeggen “Ben je gek. Ik ben nog niet dood.”

Inmiddels is ze, na een revalidatieperiode van een half jaar in een revalidatiecentrum, in een verzorgingstehuis gaan wonen. Helaas is zij niet meer de oma, zoals ze was en zoals wij haar kenden. Lopen durft ze niet meer en geestelijk heeft ze een flinke klap gehad. Maar gelukkig leeft ze nog. De belofte om haar vaker te bezoeken, ben ik nagekomen. Echter had ik een “wake-up call” als deze nooit verwacht.

Op het moment dat ik deze blog schrijf, lopen de rillingen weer over mijn rug. Ik vind het bizar om de videobeelden te bekijken en de melding terug te horen. Het raakt me! Ik voel de emoties van toen mijn hart weer binnenkomen. “De reanimatie van mijn oma”. De melding die je nooit hoopt te krijgen!

Vincent van Politie Rijnmond-Oost.
Samen sterk in de hulpverlening!


enrico1972

  • Senior gebruiker
  • ****
  • Berichten: 6,585
  • Openbare Orde en Veiligheid
    • Instagram Enricoveilig
Reactie #657 Gepost op: 3 december 2015, 17:59:32
https://www.youtube.com/watch?v=eAK90ZRNCVI
Politie Zeeburg - Aanhouding inbreker in de nacht

Gepubliceerd op 3 dec. 2015 Politie Amsterdam
Politie Zeeburg - Aanhouding inbreker in de nacht
In dit land dient u de wet- en regelgeving te kennen en deze na te leven. Houd u zich hier niet aan, dan weet u ook wat de risico's zullen


enrico1972

  • Senior gebruiker
  • ****
  • Berichten: 6,585
  • Openbare Orde en Veiligheid
    • Instagram Enricoveilig
Reactie #658 Gepost op: 4 december 2015, 13:32:53
https://www.youtube.com/watch?v=Ro_g1vEVDzM&feature=em-uploademail
Openbare dronkenschap.

Gepubliceerd op 4 dec. 2015 Politie Den Haag
In Zoetermeer bij een uitgaansgelegenheid heeft een jongeman iets teveel gedronken
In dit land dient u de wet- en regelgeving te kennen en deze na te leven. Houd u zich hier niet aan, dan weet u ook wat de risico's zullen


MNL-5200

  • Senior gebruiker
  • ****
  • Berichten: 1,679
Reactie #659 Gepost op: 6 december 2015, 00:38:20
Mooi uitgevoerde haak!! Vrij uniek  :D