Feit blijft dat het vaak dezelfde "journalisten" zijn die problemen hebben met de politie. En het ligt altijd aan de politie.
Kennelijk vind Peen het normaal dat, wanneer de politie een "journalist" nee verkoopt, om dan maar een grote bek op te zetten tegen de politieagent omdat de "journalist" altijd maar vind dat hij het recht op dit of dat.
Ho ho - dat zeg ik niet. Ik zeg dat er beslist situaties zijn waarbij de pliesie terecht iets afsluit. En in de praktijk heb ik vrijwel nooit problemen met pliesies in mijn parochie - dat gaat gewoon op een normale manier en 'in goed onderling overleg'. Maar een agent die me toegang gaat weigeren op basis van 'je kop staat me niet aan' of 'omdat ik het zeg' en dergelijke non-argumenten, kan hem krijgen van mij.
Meestal komen we er hetzij ter plekke uit, of via de informele weg (via de pliesie voorlichters), als het dan toch eens fout gaat. Maar we hebben een aantal gevallen als formele klacht aangebracht - hetzij omdat het 'bij de konijnen af was' hetzij omdat we iets hadden van 'dit willen we wel eens uitgezocht hebben; wie heeft er nu gelijk - zij of wij ?'. Uiteindelijk is uit al die cases gekomen dat de betreffende politieagent verwijtbaar heeft gehandeld, en ons niet had mogen hinderen.
Probleem is alleen dat we het idee hebben dat het niet zozeer onwil is, maar dat een hoop agenten gewoonweg niet weten hoe a) de regels zijn en b) hoe de hogere legerleiding hier tegenaan kijkt. Dat is de reden dat we zijn gestopt met formele klachten, maar in plaats daarvan contact opgenomen hebben met de korpsleiding in onze regio. Ik kan je ook verzekeren dat dit onderwerp inmiddels serieus door ze wordt opgepakt, en dat ook zij via de middelen die ze ter beschikking staan hun best doen om de agent op straat te doordringen van de rechten -en plichten- van de pers 'binnen de lintjes'. Maar feitelijk zit de echte 'zwakte' in het gebrek aan tijd voor dit onderwerp tijdens de opleiding (bezuinigingen ?).
Meer onwetendheid dan onwil, dus. En ja: natuurlijk beginnen 'wij' er dan over hoe de regels zijn, want we hoeven alleen dat stukje maar te weten. Terwijl een pliesie bij wijze van spreken het hele wetboek en de jurisprudentie paraat moet hebben. Ik bedoel: ik snap dat een agent het soms menselijkerwijs niet KAN weten, want er zijn andere zaken die zijn/haar aandacht opeisen. Maar als we dan zeggen 'vraag het even na bij je OVD-P' krijg je antwoorden als 'dat hoeft niet, want ik ben hier nu de baas, en ik zeg dat het niet mag' en 'als je nou niet weggaat hier, houd ik je aan'. Tja.
En het is makkelijk om kritiek te hebben en tegen de korpsleiding te zeggen 'zorg maar dat je je mensen bijgepraat krijgt' maar we vinden dat we zelf ook aan moeten bijdragen - vandaar die sessies op die politie bureau's. Dan heb je de tijd (want: geen vlammen die uit een pand slaan) en het geeft de pliesies ook de kans om wedervragen te stellen over zaken die zij zich afvragen c.q. ze dwars zitten. We doen er inmiddels zowat één per week (en het kost ons dus best wel tijd), maar het creëert een hoop begrip over-en-weer, en ruimt een hoop mythes uit de weg.
Maar in een normale democratie ga ik dus (juist) NIET aan de politie toestemming vragen om beelden te maken, of waar ik dan van ze moet gaan staan. Het is mijn vrijheid van nieuwsgaring om dat zelf te bepalen. Nogmaals: mits ik de hulpverleners niet hinder en geen sporen besmet, want ja, dat vind ik ook belangrijker dan mijn beelden. Maar: dus niet 'bedelen om toestemming' c.q. 'me inlikken bij agenten'. Gewoon normaal doen en respect voor elkaars werkzaamheden en plek in de maatschappij - over en weer. Als een agent vindt dat één van ons zich misdragen heeft, zijn wij ook bereikbaar om hun klacht aan te horen, en zullen we ook laten weten wat daar dan uitgekomen is.
Een agent die kritisch is en een mening heeft (of: die duidelijk aangeeft waar ik niet moet komen, want sporen): prima. Maar een agent die me afbekt of weigert, alleen omdat'ie een hekel aan persmuskieten heeft, krijgt van mij ook een grote bek.
Ik zeg zeker niet dat alle persmuskieten (inclusief ondergetekende) engeltjes zijn. Maar we hebben een aantal zaken aangebracht waarbij de leidinggevende achteraf toegaf 'zich te schamen' voor het gedrag van zijn/haar discipel. Waarmee ik maar wil zeggen: ook de pliesies gaan soms hun boekje te buiten. Het zijn soms net mensen.....
Peen
