Beetje late reactie, maar ben gelijk op vakantie geweest na de 4daagse. Ik heb hem wederom uitgelopen, voor het eerst echt met pijn en moeite. De eerste dag ging nog prima, 1 heel klein blaartje aan de zijkant van mijn hak, omdat er een heel klein uitstekend stukje aan de binnenzool van mijn schoen zat, nooit eerder last van gehad, dus erg onverwacht, maar met een blaartje hoor je mij nog niet klagen
Tweede dag ging ook prima, alleen weer terug in Nijmegen kom je langs een BP tankstation, daar liep ik een stukje over een voetpad, met daarnaast een fietspad, tussen die twee zat een stoeprandje van een paar cm hoog. Ik werd iets klem gelopen, waardoor ik daar mijn voet opzette, waardoor de linkerkant van mijn (rechter)voet hoger stond dan de rechterkant van mijn voet, op zich geen probleem, alleen vond mijn enkel dit niet heel erg grappig, waardoor ik die de laatste paar kilometers daar iets last van had(blijkbaar iets gezwikt), maar ik verwachte dat dit na een nachtje slapen wel weer goed zou komen.
De volgende dag geen last meer van mijn enkel, dus begon vol goede moed. Mijn wandelmaatje had wel erg last van zijn achillespees. Na 7km wilde hij al rusten(was ook nodig, hij kwam bijna niet meer vooruit, maar normaal gesproken zouden we pas na 10 a 15 km hebben gerust). Ik heb er bij gezeten en heb hem gevraagd of hij het dacht alleen te kunnen redden, omdat ik geen zin had mijzelf kapot te lopen, omdat hij problemen had. Hij vond het prima als ik alleen door zou lopen. Hij heeft de eerste 3 kilometer na de rust vlak achter mij gelopen, maar daarna was ik hem op een gegeven moment kwijt, ik ben doorgelopen, maar ik had het er mentaal erg zwaar mee, omdat ik niet wist hoe het met hem ging. Gelukkig een tijd op kunnen lopen met een andere wandelaar. Maar alsof dat nog niet genoeg was besloot na 25km mijn enkel weer vervelend te gaan doen, maarja, ik was al over de helft dus stoppen dacht ik sowieso niet aan. In Ottersum even gerust, en net toen ik met de andere wandelaar de soep op had, zie ik mijn wandelmaatje langslopen. Dit was een pak van mijn hard, en scheelde heel wat kopzorgen. Hij was aan het bellen, dus kon hem even niet aanspreken. Toen ik weer ging lopen, zag ik hem een 100meter verder op ook van een bakje soep genoten, begroette hem even en vroeg hoe het ging, maar het ging al weer beter(dankzij een roze snoepje). Bij de samenkomst met de 40 kwam ik bijna gelijk twee andere van mijn wandelgroep tegen(die 40km liepen), daarmee verder gelopen, wel veel last van mijn enkel gehouden, maar het viel te doen.
De laatste dag hoopte ik dat ik aan het begin weer geen last van mijn enkel zou hebben, maar deze was de avond ervoor heel erg dik, en 's ochtends was deze nog steeds erg dik en pijnlijk, het is een wonder dat ik mijn voet nog in mijn schoen heb gekregen. Maar de laatste dag zou ik mijn been moeten breken, en zelfs dan zou ik nog niet aan opgeven denken, dus gewoon gestart. Voor het eerst in de 4 jaar dat ik train voor en de 4daagse loop had ik paracetamol in mijn broekzak gestopt in plaats van alleen in mijn rugzak. Na 5 kilometer was de pijn nog steeds erg en besloot ik ook voor het eerst in die 4 jaar ook daadwerkelijk een paracetamol te nemen, was het alleen al om een placebo effect. Dit werkte erg goed en heb daar bijna 25 kilometer op door kunnen lopen. Mijn wandelmaatje had voor de start al een ibuprofen ingenomen en ook hij kon erg goed meekomen op deze manier. Net over de pontonbrug in Cuijck begon ik mijn enkel weer te voelen en nam ik een nieuwe paracetamol. Hierop weer 15 kilometer kunnen teren(met een langere rust pauze ertussen om op de rest van de groep te wachten, om de laatste 10 kilometer met zn allen te lopen). 5 kilometer voor het einde ook maar een roze snoepje genomen(ik had geen paracetamol in de buurt), maar daardoor het laatste stuk wel kunnen feesten!!
Iedereen raadde me aan met mijn(echt dikke) enkel naar de huisartsenpost te gaan, omdat ik de volgende dag op vakantie zou gaan, en het in heb buitenland toch altijd meer problemen oplevert om iets uit te leggen dan in Nederlands. Daar een penicillinekuur meegekregen, omdat ik misschien een ontstoken enkel had. Als het erger werd of ik koorts kreeg moest ik deze gaan gebruiken en verder mijn enkel zo min mogelijk belasten. In Spanje heb ik een week lang zoveel mogelijk een een enkelband omgelopen, op het moment dat ik wist dat ik moest lopen, of bij het uitgaan(ja ik ging naar Salou, dus uitgaan hoort er bij
) Verder een kussen onder mijn matras gelegd om mijn voeten omhoog te houden. Na een paar dagen werd mijn enkel gelukkig al snel minder dik, en ondertussen is die weer bijna van een normaal formaat en kan deze weer normaal bewegen zonder dat het pijn doet. Wat een stoeprandje al voor problemen kan veroorzaken....
Gelukkig verder wel een erg leuke week gehad en erg kunnen genieten en geen hulp van het rode kruis nodig gehad, of misschien wel nodig geweest, maar gewoon te eigenwijs geweest om erheen te gaan(eigenwijs is ook wijs). Er zijn altijd mensen die er slechter aan toe zijn. Gelukkig ook een heerlijke vakantie gehad, ookal liep ik de eerste dagen met de voet van een zeekoe(zoals mijn vrienden het noemden).
Om dit al weer veel te lang geworden stukje maar af te sluiten: TOT VOLGEND JAAR!!!!
