Wiilem,
Begrijp ik nou goed dat jij jezelf beschouwd als lekenhulpverlener en dat je grond daarvan zou besluiten deze dame toch te reanimeren?
Of ik wel of niet zou besluiten deze dame te reanimeren hangt van allerlei omstandigheden af. Zoals, is het in het openbaar, zijn er naasten aanwezig, is het in een besloten omgeving, ben ik bekend met de wilsbeschikking etc.
Voor juridische consequenties ben ik niet bang, ik ben immers een leek en kan dus niet beoordelen of mijn handelwijze op straat, in het openbaar ten aanzien van een niet-reanimeren penning en wilsverklaring juridisch wel juist is (achteraf). Ik hoef ook niet voor het medisch tuchtcollege verantwoording af te leggen over het niet starten of staken.
Als het al in het meest onwaarschijnlijke geval toch zover mocht komen, een burger rechter gaat er ongetwijfeld van uit dat ik leek ben en niet medisch bevoegd ben om actief een wilsverklaring in te willigen van een wellicht voor mij onbekend persoon welke definitief de dood ten gevolge heeft. De verplichting om een mensenleven te redden staat volgens mij nog steeds boven het actief deelnemen aan welke vorm van levensbeeindiging dan ook. De laatste kan zelfs strafbaar zijn, het redden van levens nooit.
Nederland zal Nederland niet zijn om tegenstrijdigheden in beleid, wet en regelgeving te creeren.
Ga je reanimeren, krijg je kennelijk problemen omdat er een wilsverklaring en/of penning is.
Ga je niet reanimeren, krijg je kennelijk problemen omdat je niets doet.
Wat willen we nu eigenlijk?
Pure verwarring, gezaaid door onduidelijke voorlichting van oa de Hartstichting en gelijkende organisaties.
Mijn inziens, gewoon starten en de uiteindelijke inwilliging van de niet-reanimeren penning en wilsverklaring gewoon aan de medische hulpverleners overlaten.
Ben je als leek gewoon van een hoop onzekerheid af of je wel of niet goed gehandeld hebt.
Geeft bovendien rust in de reanimatie opleidings tent omdat iedereen weet waar hij/zij aan toe is.