De tendens om alles tot in de kleinste detail te willen regelen en om die regelgeving vervolgens tot op het bot te willen hanteren en vooral te handhaven, is begonnen in de jaren 80 van de vorige eeuw en komt mijns inziens voort uit een veranglicanisering van onze samenleving, gekoppeld aan Hollands calvinisme.
Alles moet 'geregeld' zijn, alle spontaniteit wordt de grond in geboord.
Het aantal advocaten is niet voor niets in een paar decennia tijds vertienvoudigd. We bestrijden elkaar voldoende om een baan in de advocatuur nog steeds aantrekkelijk te maken.
We durven geen verantwoording te nemen, bang voor claims en het toegespeeld krijgen van 'de zwarte piet'. Het is zover gekomen met onze regelzucht dat tegenwoordig op alle niveaus van de samenleving om nog meer regeltjes gevraagd wordt, om vooral goed te regelen wat nog niet helemaal geregeld is, of om datgene wat al geregeld is nog beter te regelen.
Zo ook dit topic.
Het is al sinds jaar en dag gebruikelijk en geaccepteerd dat er momenten zijn dat we als hulpverleners wat minder stringent omgaan met de inmiddels steeds meer uitgebreide regelgeving rond het gebruik van OGS. Waarschijnlijk wordt deze discussie nu al weer gebruikt door de een of andere pennenlikker om nadere regelgeving te schrijven, om het aanal seconden te bepalen dat de tweetoon mag klinken, of om het compleet te verbieden.
Wij regelen onszelf en onze maatschappij compleet vast.
Ikzelf vind het er eerlijk gezegd niet leuker op worden.