Fotografie dodelijke ongevallen

Auteur Topic: Fotografie dodelijke ongevallen  (gelezen 11588 keer)

0 gebruikers (en 1 gast bekijken dit topic.

Diamondback

  • is BHV-er/ EHBO-er. was HBT-er
  • Senior gebruiker
  • ****
  • Berichten: 8,427
  • Diamondback, verslaafd aan Colt en de brandweer!
Reactie #30 Gepost op: 8 mei 2009, 00:46:54
Sorry, mensen, maar ik moet toch effe ook mijn o2 kwijt. We hebben het hier over peďteit met de slachtoffers en zo, maar we gaan ergens aan voorbij.

Bij sommige incidenten hebben we het over wereldnieuws - nieuws waarvan we later zeggen: Waar was jij toen die Suzuki tegen de Naald knalde?

De media stellen zichzelf als doel om de wereld te informeren. Dat kan met een regeltje:

Tijdens een viering rond het koninkijk huis zijn door een aanrijding doden en gewonden gevallen, aldus het ANP.

Maar dat is niet het nieuws wat de wereld dan wil zien of horen. De wereld wil die auto door het beeld zien scheuren, de wereld wil die lichamen op het asfalt horen vallen, de wereld wil weten wie Karst Tates was. Omdat de wereld niet alleen geďnformeerd wil worden, maar ook zijn eigen mening wil vormen. Dat kan niet aan de hand van dat ene regeltje. Wel aan de hand van de beelden en de foto's - hoe smerig ook -.

En dat kun je ethisch onjuist vinden, maar dat neemt niet weg dat de wereld dit wil zien en weten. Kijk eens hoeveel hits youtube heeft op de filmpjes, kijk eens naar het aantal zoekopdrachten naar Apeldoorn. Ethiciteit is niets meer als zij wordt ingehaald door de actualiteit. Of het gaat om de homofoto's van een Amerikaanse tv-dominee of een aanslag - het is 1 pot nat: de menselijke nieuwsgierigheid bezit een niet te stille hoger.

Dus stel ik de vraag: wie bepaalt eigenlijk waar de peďteit moet beginnen voor slachtoffers en wie bepaalt er dus wanneer de sencuur begint?


skippy02

  • Senior gebruiker
  • ****
  • Berichten: 3,541
  • Scanman Jan
Reactie #31 Gepost op: 8 mei 2009, 00:53:04
@firefamke

Ik heb alle postings m.b.t. dit onderwerp nog eens nagelezen. Ik heb niet kunnen lezen dat iemand het "prettig" vond. Op één posting na en die was van Dinges.
Hij spreekt echter uit ervaring en zegt dat hij zelf wel de foto's zou willen zien en ook ontvangen heeft en volgens mij niet dat hij het prettig vond.
Ik denk niet dat hier iets mis mee is. Als slachtoffers of familie vragen om beeldmateriaal dan moet ook dat gerespecteerd worden in mijn ogen.
Hoe luguber anderen dat misschien ook vinden. Hij heeft deze foto's dus ook persoonlijk gekregen en ik neem aan dat deze foto's niet gepubliceerd zijn.

Voor de rest ben ik het wel met je eens dat bij het plaatsen van foto's op b.v. het supersnelle internet enige terughoudendheid betracht moet worden.
In het geval van koninginnedag is het zelfs mogelijk geweest dat mensen thuis door de nieuwsvergaring en het plaatsen van dergelijke foto's niet wisten dat ze naar familieleden zaten te kijken. Het supersnelle internet geeft hulpdiensten en diegene die slechte berichten over moeten brengen niet de mogelijkheid als eerste te kunnen zijn en enige voorbereiding te kunnen treffen. Dát is één van de grote nadelen.

Ik weet ook niet of je reageerde op mijn berichtgeving hierover.
Ik denk dat ik wel een duidelijk verhaal neergezet heb m.b.t. dit onderwerp.

m.v.g.
Jan (uut Emmen)  :)
Scannerluisteraar in hart en nieren en verslaafd aan nieuws.


Dinges

  • Senior gebruiker
  • ****
  • Berichten: 5,168
Reactie #32 Gepost op: 8 mei 2009, 05:59:52
Ik kan hieruit opmaken dat we rondvliegende slachtoffers op voorpagina's van (dag)bladen maar normaal moeten gaan vinden?

Sorry, maar ik kan hier niet aan wennen. Als ik mezelf zie als slachtoffer op die foto's dan kan ik er geen woorden voor vinden......))))))))) :-\

Misschien had ik aan m'n reactie moeten toevoegen dat er geen foto's van de SO's gemaakt zijn, in mijn geval. Enkel veel foto's van het totaalplaatje en de autowrakken en HV-voertuigen. Ik zou mezelf ook niet op de voorpagina van een krant willen zien. De positie (en afgelegde weg) van de gecrashte voertuigen en de inzet eromheen, is voldoende.

Ik zou er trouwens ook niet aan moeten denken, foto's van dierbaren te zien die door de lucht geworpen worden o.i.d... :|


guest4965

  • Gast
Reactie #33 Gepost op: 8 mei 2009, 07:45:10
Dus stel ik de vraag: wie bepaalt eigenlijk waar de peďteit moet beginnen voor slachtoffers en wie bepaalt er dus wanneer de sencuur begint?

Ik denk dat veel mensen met deze vraag lopen. Volgens mij is het niet zo moeilijk, maar maken de media het moeilijk.
Als een fotograaf er voor kiest (waaronder ik) om niet de slachtoffers maar de hulpverlening te fotograferen, dan krijg je van bv de telegraaf de vraag of ik ook foto's mét slachtoffer heb. Ik zeg dan nee, de volgende dag zie ik een foto van een andere fotograaf mét een slachtoffer, die heeft daar dus kennelijk voor 'gekozen'.
Voor mij als hobbyfotograaf is het makkelijker kiezen dan voor een freelance- of contractfotograaf. Die moeten platen leveren, die moeten geld verdienen. En de media willen die lugubere platen, en die zorgen er ook weer voor dat wij dat 'willen'.

Om antwoordt te geven op jouw vraag: de media hebben op dit vlak 'de macht', als die niet meer naar dat soort foto's vragen gaat onze behoefte er (denk ik) langzaam vanaf.


Stefan Verkerk

  • Fotograaf Wezep e.o.
  • Senior gebruiker
  • ****
  • Berichten: 3,968
  • Weerliefhebber
    • StefanVerkerk.nl
Reactie #34 Gepost op: 25 juni 2009, 00:32:09
Voor de rest ben ik het wel met je eens dat bij het plaatsen van foto's op b.v. het supersnelle internet enige terughoudendheid betracht moet worden.
Een tijd lang dit topic niet in de gaten gehouden en nu valt me opeens op dat er een aardig aantal reacties bij zijn gekomen.

Een tijdje terug was er bij de afrit van de A28 hier te Wezep een ongeval waarbij een auto van het talud af reed en daarbij op z'n kop en daarna op z'n zij tot stilstand kwam. Toen de pieper ging duurde het maar enkele minuten voordat ik ter plaatse was, mede omdat het zo dichtbij was. Op dat moment was ambulancepersoneel druk bezig de slachtoffers. Wellicht dat meerdere mensen zich hier in herkennen, maar als ik ter plaatse ergens kom wil ik direct een overzichtsfoto maken... gewoon als 'reserve' iets. Dat deed ik dus op dat moment ook (tijdstip: half 1 's nachts) maar vrijwel direct daarna kwam er een vrouw op me af die zei dat ik ze niet wilde dat ik foto's maakte omdat "haar vrienden daar lagen". Toegegeven, het laatste wat je op zo'n moment moet gaan doen is in discussie gaan over je rechten als fotograaf op een bepaalde plek ten opzichte van blabla. Enkele seconde later kwam de bevelvoerder die ons sommeerde om 'even op te rotten tot een later tijdstip' (typische haat-liefdeverhouding hier). Nadat de slachtoffers (gewond) afgevoerd waren per ambulance werd ons ruim de tijd gegeven om te fotograferen.

Vrij snel nadat ik thuis was gekomen heb ik nog midden in de nacht de foto's op mijn website gezet. De volgende ochtend echter kreeg ik een telefoontje van mijn baas die vertelde dat zijn zwager (en eveneens een collega van me uit een ander filiaal) bij het ongeval betrokken was en in het ziekenhuis lag. Mijn baas vroeg me of ik de foto's zo snel mogelijk op CD wilde branden etc.

Achteraf gezien ben ik daar over na gaan denken: je wilt ter plaatse meewerken na verzoeken van betrokkenen en je moet sowieso luisteren naar wat de bevelvoerder zegt. Maar als je achteraf de vraag krijgt waarom je geen foto's hebt gemaakt van tijdens de bevrijding, dan zit het je wel een beetje dwars.

Nu zit er hier in de regio ook een fotograaf waar ik behoorlijk veel van leer. Kom hem regelmatig tegen en dan hebben we wel goede gesprekken over technische aspecten van het vak, maar ook de maatschappelijke rol en je eigen persoonlijke dingen. Nu was de beredenering dus, dat je voor jezelf wél plaatjes zou kunnen schieten van slachtoffers als deze bijvoorbeeld op een brancard liggen en worden vervoerd naar de ambu; maar dat je zoiets dus niet hoeft of moet publiceren. Logisch. Alleen is dan mijn gedachte: als je foto's schiet van dingen die niet door de beugel zouden kunnen als je ze zou publiceren op internet maar hooguit voor persoonlijke verwerking, zou je dan niet raar worden aangekeken? En waar moet je beslissingen nemen als slachtoffers / betrokkenen niet willen dat je foto's maakt terwijl je nu wel weet dat dat achteraf gezien toch beter was geweest?
www.stefanverkerk.nl | www.hmpaal.nl | PPK houder | Canon


Glenn2

  • Gast
Reactie #35 Gepost op: 25 juni 2009, 01:05:01
Moeilijk onderwerp.

Ik film en heb de afgelopen week twee keer familie of bekenden van slachtoffer op m'n dak gehad. Deze mensen zijn erg emotioneel en zeggen soms dingen die ze later niet zullen herhalen. Dat neem ik ze absoluut niet kwalijk.

Ik probeer ze uit te leggen dat slachtoffers nooit herkenbaar in beeld brengen, maar daar hebben zij maling aan. Hoe logisch, ik zou dat ook hebben. Maar sommigen spreek ik later als alles tot rust is gekomen en vraag ik ze of ze Hart van NL of de regionale nieuwszender kijken. Ja, roepen ze dan volmondig. Ik bedoel maar, hoe krom.

Wat dat betreft kan ik me vinden in KoningNL: de afnemers willen toch wel mét slachtoffers. Aan jou dan de schone taak om ze er zo op te zetten dat je wel een mens ziet, maar niet ziet wie het is. Dat is voor mij ook de grens. Geen herkenning van de persoon, wel herkenning dat het een mens is. En nee, bloed en andere wonden hoef ik ook niet op tape te hebben. Ik merk dat ik met deze afweging m'n afnemers (regionaal en landelijk) en mensen ter plaatse mee tevreden hou.

En daarnaast ben je met een videocamera altijd de klos. Voor een goed plaatje moet ik minstens 7 seconden filmen. Eén foto kost minder tijd ;)


Firechief P

  • Manschap A / oefenleider / bevelvoerder
  • Senior gebruiker
  • ****
  • Berichten: 1,923
  • waarom gebeurt alles als ik er niet ben?
    • www.pjdekok.nl
Reactie #36 Gepost op: 25 juni 2009, 18:49:50
Alleen is dan mijn gedachte: als je foto's schiet van dingen die niet door de beugel zouden kunnen als je ze zou publiceren op internet maar hooguit voor persoonlijke verwerking, zou je dan niet raar worden aangekeken? En waar moet je beslissingen nemen als slachtoffers / betrokkenen niet willen dat je foto's maakt terwijl je nu wel weet dat dat achteraf gezien toch beter was geweest?

Moet je hier op het moment dat je bij een incident staat over nadenken? Waarom niet gewoon je foto's maken en thuis achter je PC rustig bepalen welke foto's je wilt bewaren en welke foto's hiervan wel of NIET geschikt zijn om te publiceren. Waarbij je uiteraard tijdens het 'veldwerk' wel verzoeken van hulpdiensten opvolgt.

Of je verzoeken van 'omstanders' opvolgt hangt wat mij betreft af van je positie. Als fotograaf met zeer goede relatie met hulpdiensten waarbij ik weet dat foto's voor onderzoek/evaluatie gebruikt worden ben ik geneigd te zeggen om op de juiste wijze je positie kenbaar te maken (eventueel ondersteund met verklaring of persoonlijk woord van bv) en wel je werk te blijven doen.

Ik heb door de jaren heen genoeg foto's die ik nooit en te nimmer zal publiceren maar die ik wel gemaakt heb en ook bewaar. Wie weet waar je deze toch nog goed voor kunnen zijn of dat je (zoals je noemt) het verzoek van familie krijgt of je foto's hebt.

Conclusie blijft, bepaal bij elk incident opnieuw wat wel en niet kan en beoordeel je foto's heel kritisch voordat je ze ook maar ergens publiceert!