Ik vertel thuis altijd wat voor behandelingen ik heb moeten uitvoeren. Tenminste, tegen mijn moeder. Uiteraard vertel ik nooit persoonsgegevens maar wel wat er gebeurde en welke verwondingen de patiënt had. Vertel ik dat niet dan lig ik er 's avonds in bed altijd nog over na te denken.
Zolang je geen dingen vertelt die je patiënt kunnen identificeren kan het geen kwaad, en mag het ook gewoon. Het zou ook eigenlijk wel belachelijk zijn als je er helemaal niet over praten kan. Iedere EHV'er krijgt wel eens te maken met een situatie waar je toch graag over praten wil. Je kan dan niet altijd binnen afzienbare tijd bij je team terecht. Familie of vrienden is dan beste oplossing. Natuurlijk moet je je wel afvragen of zij met het verhaal om kunnen gaan.
Ik heb het geluk dat mijn moeder in de terminale nachtzorg heeft gewerkt en dus al veel narigheid heeft gezien in haar werk. Daarnaast is een goede vriend van mij ook EHV'er en heb ik erg goed contact met onze coördinator noodhulp nationaal. Ik kan dus altijd wel bij iemand terecht die ook nog eens weet waar ik het over heb. Maar helaas heeft niet iedereen dat geluk.
