Kon het weer niet laten...
http://www.vr-rr.nl/eCache/DEF/1/205.pdfHet noodweer had het water in de rivier sterk doen zwellen. De schorpioen keek vertwijfeld naar de overkant waar hij zich veilig waande. Maar hoe daar weer te komen? Plots zag hij een stevige kikker op de kant zitten en ging recht op zijn doel af. “Wil jij mij op jouw rug naar de overkant brengen”, was de vraag van de schorpioen. “Nou”, antwoordde de kikker, “dat staat nog te bezien, want ik vertrouw je niks met die gevaarlijke angel van je.” De schorpioen dacht koortsachtig na hoe het vertrouwen te verkrijgen van de kikker en zei: “Natuurlijk steek ik je niet want dan verdrinken we beiden en ik heb je hulp hard nodig om de overkant te bereiken. Ik moet daar voor de veiligheid van mijn familie zorgen.” De kikker liet zich vermurwen, ging met de schorpioen op zijn rug door de woest kolkende rivier en werd, aangekomen aan de overkant, direct gestoken. “Wat doe je nou”, riep de kikker vertwijfeld, “dat hadden we toch niet afgesproken.” Waarop het antwoord van de schorpioen was: “Ik ben nu eenmaal een schorpioen en kan mijn natuurlijke reflexen niet onderdrukken.” Het lijkt het Ministerie van BZK wel. Eerst helpen wij ze om met C2000 veilig aan de overkant te komen en vervolgens word je onaangenaam geconfronteerd met door hen veroorzaakte problemen. De angels van het C2000 project.
Om in de beeldspraak van de fabel te blijven, het einddoel hebben we nog steeds niet bereikt, maar BZK stapt al af, met een voortijdige feestelijke bijeenkomst in juni. Dat steekt! Goede afspraken vooraf, klachtenmeldingen en talloze waarschuwingssignalen hebben niet kunnen verhinderen dat er nog cruciale gebreken zijn in het C2000 project. Voor mij geen reden om een feestje te vieren met BZK. Ik wil eerst zeker weten, dat onze gezamenlijke tocht zonder dramatische afloop wordt volbracht. Die zekerheid hebben we tot op het moment van het schrijven van deze column niet. Een paar voorbeelden. Onder grote druk komen verbindingen regelmatig niet tot stand. Soms is er wel verbinding maar geen geluid. Er zijn dekkingsproblemen door te weinig opstelpunten. Met het risicoprofiel van de regio Rotterdam-Rijnmond is het onaanvaardbaar, dat deze klachten niet prompt worden verholpen. De operationele risico’s zijn daarvoor te groot. Het is niet denkbeeldig dat we allemaal verdrinken als partijen zich niet aan de afspraken houden. Of medewerkers operationeel gaan zoeken naar alternatieven.
We zijn dus nog lang niet veilig aan de “overkant” van dit mega-project en zeker niet in een “veilige haven”. Bij de oefening onder deze naam is niet anders bewezen dan dat bij een grootschalig multi-disciplinair optreden het C2000 systeem blijft functioneren. Echter inclusief de onvolkomenheden die in het evaluatierapport al eerder werden gepresenteerd. Het Rijk zal toch niet denken met een rurale “groene kikker” te maken te hebben bij het nakomen van hun verplichtingen met dit gezamenlijke traject?
In Rotterdam-Rijnmond zijn wij met BZK op ons rug aan de moeilijke tocht begonnen door het ruige water van de Rotterdamse haven. Dat deden we graag in de veronderstelling, dat het Rijk in volle ernst de afspraken zou nakomen, die op de glibberige oever van het project werden gemaakt. Een zoektocht natuurlijk met veel nieuwe techniek en dus gewenning voor de gebruikers. Op een schaal die ongekend is. Maar ook een project met ongezond veel politieke bemoeienis, waardoor te voorziene investeringen vooraf al onder financiële druk werden gezet. Het speculeren van het Rijk op de flexibiliteit van de veiligheidsnormen of het financiële draagvlak van de politieregio’s was bij de start van dit project een regelrecht zwaktebod. Dat is de kop in het zand steken. Maar dat gebeurt wel meer in de Tweede Kamer bij grote Rijksprojecten.
En bij schorpioenen!
